14. ONDÖRDÜNCÜ MEKTUP

14.

 ONDÖRDÜNCÜ MEKTUP

Bu mektûb yine yüksek mürşidine yazılmışdır. Yolculukda hâsıl olan şey­leri ve birkaç talebenin hâllerini bildirmekdedir:

Yüksek kapınızın kölelerinin en aşağısı olan Ahmed sunar ki, mahlûk­ların mertebelerinde görülen tecellîlerden birazı, önceki mektûbda su- nulmuşdu. Ondan sonra (Vücûb), ya'nî varlığı lâzım olan mertebe görün­dü. Bütün sıfatlar bu mertebededir. Çirkin, siyâh bir kadın şeklinde görün­dü. Bundan sonra ehadiyyet, ya'nî bir olan varlık, ince bir dıvar üstünde du­ran uzun bir genç adam şeklinde tecellî etdi. Bu iki tecellî hakkânî olarak göründüler. Bundan evvelki tecellîler böyle görünmüyordu. Bu zemân ölmek istedim. Kendimi büyük bir deniz kenârında ayakda gördüm. Ken­dimi denize atmak istedim. Fekat arkamdan bir ip ile bağlanmış idim. Bu­nun için denize atlayamadım. Bu ipin, maddeden yapılmış olan bedene olan bağlılıklar olduğunu anladım. İpin, kopmasını istedim.

Öyle bir hâl oldu ki, gönlümün Allahü teâlâdan başka hiçbirşeyi isteme­diğini anladım. Bundan sonra vücûb makâmının bütün sıfatları göründü. Bu sıfatlar, bir bakımdan birçok şeylerin aynaları oldular. Dahâ sonra bu aynalarda görünen şeylerin hepsi aşağı döküldüler. Geride yalnız vücûb ma- kâmının sıfatları kaldı. Bunlarda görülen şeylerin ayrılmaları, dökülmele­ri de görüldü. Şimdi sıfatların asla verildiği anlaşıldı. Onlarda görülen şeylerden ayrılmadan önce, asla verilemezlerdi. Belki verilmiş gibi görü­lürlerdi. (Tecellî-i sûrî)ye kavuşanların hâli böyledir. Sıfatlar asla verilin­ce, (Fenâ-i hakîkî) hâsıl oldu. Bundan sonra kendimdeki ve başkalarında- ki sıfatları birbirinin benzeri buldum. Yerlerinin başka başka olması orta­dan kalkdı. Böyle olunca gizli şirklerin inceliklerinin birçoğundan kurtul­dum. Şimdi ne Arş kaldı, ne yer kaldı, ne zemân, ne mekân, ne altı cihet ve ne de eşyâyı ayıran sınırlar kaldı. Eğer senelerce düşünsem âlemden bir zer­renin yaratılmış olduğunu bilemem. Bundan sonra, kendime mahsûs olan (Te'ayyün), kendime mahsûs olan vech göründüler. Bu te'ayyün, eski ve parça parça bir elbise gibiydi. Bir kimse giymiş idi. O kimsenin kendime mahsûs vech olduğunu anladım. Fekat hakkânî olarak anlaşılmadı. Dahâ sonra bu adamın yukarı tarafında ve kendisine bitişik ince bir post görün­dü. Kendimi o post olarak buldum. Bu te'ayyün elbisesini kendimden uzak gördüm. O post üzerinde bir nûr göründü. Biraz sonra gene yok ol­du. Bu post ve elbise de yok oldular. Eskisi gibi câhil ve şaşkın kaldım. Bu görünen şeylerden anladıklarımı yüksek kapınıza bildireceğim. Doğrusu ile yanlışını işâret buyurursunuz. Şöyle ki, o görünen kimse, (Ayn-ı sâbi- te)dir. Vücûb ile imkân arasında bir geçit gibidir. İki yüzü birbirine ben­zemez. Arasında elbise bulunan ve nûr görülen o post da vücûd ile adem arasında geçitdir. Kendimi o post bulmuşdum. Bu da, varlıkla yokluk ara­sındaki geçite kavuşmakdır. Bundan önce rü'yâlarda da, kendimi böyle ge­çit bulmuşdum. Fekat o âfâkda idi. Şimdi ise enfüsdedir. Ya'nî kendimde- dir. İkisi arasında başka bir ayrılık dahâ görülmüşdü. Fekat şimdi yazarken onu unutdum. Her zemanki hâlim şaşkınlık ve câhillikdir. Arasıra böyle oyunlar da hâsıl oluyor ve sonra yok oluyor. Geride ma'rifetleri kalıyor. Ba'zı şeylerin ne olduğunu anlıyamıyorum. Hâtırımda kalanlara da güve­nemiyorum. Bunun için hemen yazmak saygısızlığında bulunuyorum. Böy­lece, yüksek işâretinizle, bunlara güvenim hâsıl olur. Kıymetli teveccühle­riniz yardımıyla alçak şeylere olan bağlılıklardan kurtulacağımı ümmîd edi­yorum. İmdâdıma yetişmezseniz işim çok güçdür. Fârisî beyt tercemesi:

Hakkın ve hak adamlarının yardımı olmadan,

Melek de olsa kurtulamaz yüz karalığından.

Hindistânın meşhûr şeyhlerinden Şeyh Abdüllah-i Niyâzînin oğlu Şeyh Tâhâ ve hüddâm hâcı Abdül'azîz yüksek kapınızı çok özlemekdedirler. Şeyh

Tâhâ da mubârek ayaklarınızdan öper ve kabûl buyurulması için yalvarır. Bu yüksek tarîka girmek istiyor, candan yalvardı. İstihâre yapmasını söy­ledim. Görünüşde çok uygundur. Burada zikr etmesini öğrenen sevdikle­rimizin çoğu râbıta yapmakdadır. Bir kısmı rü'yâ, vâkı'a esnâsında râbıta alıp gelmekdedir. Bir çoğu da Delhiden gelmeden önce râbıta etmişlerdir. Önce huzûra ve şü'ûrsuzluğa dalıyorlar. İçlerinden birkaçı, sıfatları asla ve­riyorlar, ya'nî ondan görüyorlar. Geri kalanları böyle değildir. Fekat hiç­biri tevhîd-i vücûd ve nûrları görmek ve keşflere kavuşmak yoluna gitmi­yor. Molla Kâsım Alî ve Molla Mevdûd Muhammed ve Abdül-Mü'min, gö- rünüşde cezbe makâmının üst noktasına varmışlardır. Fekat Molla Kâsım Alî inmeye başlamışdır. Geri kalan ikisinin inmesi bilinmiyor. Şeyh Nûr da noktaya yakındır, fekat kavuşamamışdır. Molla Abdürrahmân da noktaya yakındır. Kavuşmasına az kalmışdır. Molla Abdülhâdî o makâmda huzûra ve şü'ûrsuzluğa dalmışdır. Diyor ki, (Her bakımdan hiçbirşeye benzeme­yen bir varlığı "celle şânüh" her şeyde hiç birine benzemeksizin görüyorum. Her işi Onun yapdığını anlıyorum). Yüksek ni'metleriniz, tâliblere ve elve­rişli olanlara durmadan yağmakdadır. Bu ni'metleri onlara ulaşdırmakda bu aşağı kölenizin hiç hizmeti olmuyor. Fârisî mısra' tercemesi:

Ben o eski Ahmedim, hiç değişmedim.

Bir gün vak'alardan bir vak'ayı anlatırken (O, sevilmişlerden olmasay­dı, maksada kavuşmakda çok güçlük çekerdi) buyurmuşdunuz. Bu mahbû- biyyetin yüksek ihsânınıza bağlı olduğunu da bildirmişdiniz. Bu müjde­nizden çok ümmîdliyim. Bu taşkınlıklarım ve saygısızlıklarım ondandır.